Geschiedenis van de Inca Trail
De Inca Trail naar Machu Picchu maakt deel uit van een uitgebreid Inca-systeem van paden van meer dan 23.000 kilometer dat het Inca-rijk van Tahuantinsuyo ("vier regio's" in Quechua) integreerde dat een groot deel van Latijns-Amerika besloeg: van Colombia, het westen van Brazilië , Ecuador, Peru en Bolivia, tot het centrum van Chili en het noorden van Argentinië. Deze “Inca-paden” waren vooral aan de kust of in de bergen, maar bereikten soms zelfs de tropische rand van de jungle.
De 'Inca Trail naar Machu Picchu' is slechts een klein deel van de draad van de Inca-paden die dit grote rijk bijeen hielden en die de 'Qhapaq Nan' werden genoemd.
De Inca Trails of Qhapaq Ñan
Het totale netwerk van Inca Trails, zonder twijfel een van de wonderen van het Inca-rijk, heet Qhapaq Ñan. De UNESCO heeft in 2014 de status van Werelderfgoed toegekend aan dit netwerk en beschreef het systeem als "een technisch wonder dat moet worden hersteld en bewaard."
De Inca-paden variëren in kwaliteit en grootte. Aan de kust waren sommigen 6 tot 8 meter breed, maar in het Andesgebergte was de bestrating slechts één meter breed en waren de paden steil en klommen ze over de moeilijke Andesbergen.
Er zijn verschillende oude paden in de buurt van Cusco - bijvoorbeeld bij Qhorqa, zo'n 20 kilometer van Cusco. Op de route naar Huchuy Qosqo is er nog een interessante Inca Trail. Deze zijn perfect geconstrueerd en worden nog steeds zonder veel aanpassingen gebruikt.
Hugh Thompson schrijft in zijn sterk aanbevolen boek "The White Rock" dat de uitbreiding van het Incarijk werd aangedreven door de lama. Als lastdier kon de lama goederen over lange afstanden vervoeren. Langs de route vind je 'Inca tambos' of rusthuizen. Die huizen werden gebruikt door kooplieden en door de ambtenaar van de Inca-boodschappers (chasquis * in Quechua) die de Inca-paden van de Qhapaq Nan gebruikten om berichten te ontvangen.
Belang van de lama
De lama was een belangrijk dier voor de Inca's. Ze gebruikten het als pakdier maar ook het vlees kon gegeten worden; de gedroogde mest werd gebruikt als brandstof - essentieel in sommige gebieden boven de boomgrens - en de wol werd gebruikt voor textiel.
Lama's hebben echter zeer specifieke behoeften. Ze zijn het gelukkigst op grote hoogten (meer dan 4000 meter) en hoewel ze voor korte periodes kunnen afdalen, moeten ze weer naar hoger gelegen grond gaan om grasland op te gaan. De Inca's konden daarom de lange ‘zig-zag’ techniek vermijden waarmee Europese wegen een berghelling beklommen en in plaats daarvan gebruikten ze gewoon steile trappen om hoogte te winnen, waardoor de wegenbouw werd teruggebracht tot een kwart van de Europese lengte.
Spaanse kroniekschrijvers over de Inca-paden
Verschillende Spaanse kroniekschrijvers hebben getuigenis gegeven van de schoonheid van de Inca-wegen, waaronder Hernando Pizarro, een van de eerste conquistadores die in Cusco arriveerde. Pizarro schreef: “Het pad in de bergen is iets om te zien omdat het op zeer moeilijk terrein is aangelegd. In de christelijke wereld hebben we zulke mooie wegen niet gezien. Alle oversteekplaatsen hebben bruggen van steen of hout. '
De ontdekkingsreiziger Victor von Hagen, die de Qhapaq Ñan wilde verkennen tijdens een expeditie in 1952, schrijft: „Een bericht dat door een relaisloper (een Chasqui) vanuit Quito werd verzonden, kon Cusco bereiken over een route van 1230 mijl (bijna 2000 km) in vijf dagen. Vanuit Cusco zou hetzelfde bericht binnen drie dagen naar het uiteinde van het Titicacameer kunnen worden gestuurd ... ”. In zijn paleis in Cusco aten de Inca in twee dagen verse vis van de kust, een afstand van 200 mijl boven de hoogste Andes. "
“1230 mijl in vijf dagen! Dat zou betekenen dat het chasqui-relais gemiddeld 246 mijl per dag werd afgelegd! De Romeinen hadden inderdaad geluk als hun bereden koeriers 160 kilometer per dag konden afleggen! ' Von Hagen en zijn team ontdekten een extra brede snelweg tussen Jauja en Bonbon en een reeks goed bewaarde chasqui-stations (oklas) waarmee ze een reeks onderzoeken konden uitvoeren met lokale hardlopers. Ze bewezen dat het mogelijk was om met een systeem van getrainde hardlopers de afstand tussen Cusco en Quito in vijf dagen te overbruggen!
(* "Snelweg van de zon: een zoektocht naar de koninklijke wegen van de Inca's.")
Huidige Inca Trail naar Machu Picchu
De eigenlijk Inca Trail naar Machu Picchu bestaat nog steeds en werd opnieuw ontdekt door Hiram Bingham toen hij tussen 1912 en 1915 zijn opruimwerkzaamheden realiseerde, na de 'ontdekking' van Machu Picchu in 1911. We weten nu dat de Inca Trail een route was van bedevaart naar Machu Picchu, gebruikt door de Inca (of keizer) in de 15e eeuw. Er zijn verschillende sites tussen Ollantaytambo en Machu Picchu waar je de verscheidenheid aan architectonische bronnen kunt opmerken die belang en mystiek aan deze koninklijke route geven. Deze Inca Trail had geen commercieel gebruik; er waren andere, eenvoudigere paden om producten, lama's en mensen naar Machu Picchu te vervoeren. Het doel van de Inca Trail was religieus en ceremonieel, een pelgrimstocht met rituelen ter ere van de bergen en toppen van de route, zoals Veronica of Wakaywilka.